Επικρατεί πληθώρα απόψεων γύρω από την εξέλιξη αλλά και τις «γεύσεις» των αρχείων που χρησιμοποιούνται στις Γραφικές Τέχνες. Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε αυτές τις πληροφορίες και να ξεδιαλύνουμε κάποιες ασάφειες που οδηγούν είτε σε μη ενδεδειγμένη χρήση είτε σε αδυναμία εκμετάλλευσης όλων των δυνατοτήτων.

Postscript

Η postscript δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή γλώσσα προγραμματισμού. Δημιουργήθηκε αρχικά με σκοπό την περιγραφή και απόδοση εγγράφων που μπορεί να φέρουν κείμενο καθώς και bitmap ή και γραμμικές εικόνες σε οποιονδήποτε laser εκτυπωτή.

Πριν την ύπαρξη της postscript, υπήρχαν δύο είδη εκτυπωτών: οι dot matrix και οι plotters. Οι dot matrix είχαν εξαιρετική ποιότητα σε κείμενο και εικόνες bitmap (για τα δεδομένα της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80) ενώ οι plotters είχαν πολύ καλύτερη σχέση με τα γραμμικά αρχεία. Τα δύο σοβαρότερα προβλήματα, πριν την postscript, ήταν ότι αφενός δεν μπορούσες να έχεις σωστή απόδοση κειμένου ταυτόχρονα με γραμμικές και bitmap εικόνες από έναν εκτυπωτή, αφετέρου δε κάθε διαφορετικός εκτυπωτής είχε το δικό του μηχανισμό απόδοσης του εγγράφου και κυρίως των γραμματοσειρών. Κατά συνέπεια, κάθε προσπάθεια απόδοσης ενός εγγράφου, πριν την postscript, χρησιμοποιούσε μια διαδικασία η οποία συνδεόταν με τα χαρακτηριστικά, τις αρετές και τους περιορισμούς κάθε διαφορετικού εκτυπωτή.

Στις αρχές τις δεκαετίας του ‘80 κάνουν την εμφάνισή τους οι εκτυπωτές laser με τραγικά μεγάλο κόστος και τη δυνατότητα να αποδώσουν με εξαιρετική ποιότητα και κείμενο και γραμμικά δεδομένα σε συνδυασμό με εικόνες bitmap. Και πάλι όμως απουσιάζει ο κοινός παρανομαστής -ένας κοινός μηχανισμός για όλους τους laser εκτυπωτές.

Αρχές της δεκαετίας του ‘80, δυο λαμπροί μηχανικοί της Xerox, οι John Warnock και Chuck Geschke συνειδητοποιούν την αδυναμία εφαρμογής των ιδεών τους εντός της εταιρείας και αποφασίζουν να αποχωρήσουν και να ιδρύσουν την Adobe, το 1982.

Χρονιά-ορόσημο, αφού σηματοδοτεί τη δημιουργία της Postscript. Η πρώτη ολοκληρωμένη έκδοση, γνωστή ως Postscript Level 1, θα εμφανιστεί το 1984.

Αυτό που έδωσε αξία στην Postscript, ήταν η δυνατότητα περιγραφής ενός εγγράφου ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά ενός εκτυπωτή postscript. Κατά συνέπεια ένα αρχείο postscript είναι εν δυνάμει ο μετασχηματισμός ενός εγγράφου σε μια μορφή δεδομένων, τα οποία είναι κατανοητά και μπορούν να εκτελεστούν από έναν οποιονδήποτε εκτυπωτή postscript.

Η λύση postscript παρουσιάζει εξαιρετικά οφέλη, λύνει τεράστια προβλήματα συμβατότητας και υιοθετείται άμεσα από τις Γραφικές Τέχνες με χρονολογία εκκίνησης εφαρμογής το 1985, όταν ο Steve Jobs, πρόεδρος της Apple, υπογράφει συμβόλαιο με την Adobe και βγάζει στην κυκλοφορία τον πρώτο επιτραπέζιο laser postscript εκτυπωτή, Apple LaserWriter.

Η συνύπαρξη του λογισμικού σελιδοποίησης Aldus Pagemaker και του εκτυπωτή Apple LaserWriter με τεχνολογία Adobe Postcript αποτελεί και την έναρξη του Desktop Publishing. Τα επόμενα χρόνια, κάθε επαγγελματικό πρόγραμμα σχεδίασης που σεβόταν τον εαυτό του είχε την δυνατότητα να εκτυπώσει τα αρχεία του με τη βοήθεια ενός postscript driver, σε postscript αρχεία, έτοιμα για εισαγωγή σε λογισμικό RIP (εικονοθέτη).

Για να καταστεί αυτό δυνατό, είναι απαραίτητο να εγκαταστήσουμε στο σταθμό εργασίας το driver του postscript εκτυπωτή που χρησιμοποιούμε (επιτραπέζιου laser, φιλμογράφου κ.λπ.), καθώς και σχετικές οδηγίες από το ατελιέ που αφορούν στο σωστό κλείσιμο του αρχείου με τις κατάλληλες τεχνικές προδιαγραφές. Συνήθως οι προδιαγραφές αυτές μεταβάλλονται ανάλογα με το είδος του εκτυπωτή και τα τεχνικά χαρακτηριστικά της εκτύπωσης.

Το 1991, η Postscript εξελίσσεται σε Level 2, ενώ το 1997 έχουμε την έκδοση PostScript 3. Με τη δημιουργία του προτύπου pdf και τη συντριπτικά αυξανόμενη χρήση του από το σύνολο των Γραφικών Τεχνών, η μετατροπή εγγράφων σε αρχεία Postscript εξασθενεί όλο και περισσότερο. Το σημαντικότερο πρόβλημα της Postscript είναι ότι ως αρχείο δεν έχει προεπισκόπηση, δεν παρουσιάζει καμία δυνατότητα αξιόπιστης και απολύτως ασφαλούς επεξεργασίας ούτε υποστηρίζει την ύπαρξη ή τα εφέ διαφάνειας. Ολοκληρώνοντας το κομμάτι postscript να πούμε ότι κατά την επεξεργασία του από τον Adobe Acrobat Distiller παράγει αρχεία pdf.

Encapsulated Postscript (EPS)

Για να κατανοήσουμε το λόγο ύπαρξης των αρχείων eps, αρκεί να εξετάσουμε ένα πολύ απλό σενάριο: Σε ένα σελιδοποιητικό λογισμικό Α έχουμε σχεδιάσει ένα πολυσέλιδο έντυπο. Σε ένα σχεδιαστικό λογισμικό Β άλλης εταιρείας, έχουμε σχεδιάσει μια σελίδα, την οποία επιθυμούμε να ενθέσουμε στο έγγραφο του λογισμικού Α. Μπορεί να κατανοήσει κανείς εύκολα τη δυσκολία μεταφοράς αρχείων από ένα πρόγραμμα σε ένα άλλο αν δεν υπάρχει ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας, κοινό για όλα τα προγράμματα. Το ρόλο αυτού του πρωτοκόλλου ήρθε να παίξει το αρχείο eps.

Η λύση ήταν απλή. Κάθε επαγγελματικό λογισμικό θα είναι σε θέση να εξαγάγει την εργασία του υπό μορφή eps, ώστε να είναι δυνατή η εισαγωγή της σε οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα. Ένα αρχείο eps συμπεριλαμβάνει το σύνολο του εγγράφου υπό μορφή postscript, συν τις χρησιμοποιούμενες γραμματοσειρές, συν μια προεπισκόπιση της εργασίας (προαιρετικά) σε μια πολύ απλή, χαμηλής ανάλυσης εικόνα bitmap. Το αρχείο eps υιοθετήθηκε άμεσα από όλες τις εταιρείες λογισμικού Γραφικών Τεχνών και έδωσε τη δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ διαφορετικών προγραμμάτων και τύπων αρχείων.

Πρωτοεμφανίστηκε στο λογισμικό Adobe Illustrator και σκοπός του δεν ήταν το παραγόμενο αρχείο να επεξεργαστεί περαιτέρω σε άλλο, τρίτο λογισμικό της ίδιας ή διαφορετικής εταιρείας, αλλά η απλή ένθεσή του σε ένα άλλο έγγραφο, με σκοπό την τελική παραγωγή ολόκληρου του εγγράφου σε postscript.

Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω την παραπάνω παράγραφο ως κανόνα. Δεν επεξεργαζόμαστε ένα αρχείο eps. Τελεία.

Η μετατροπή μιας εργασίας σε postscript υπό τη μορφή eps και στη συνέχεια η αντίστροφη μετατροπή σε επεξεργάσιμο αρχείο και τελικά η έξοδος του αρχείου είτε ως postscript, είτε ξανά ως eps, είτε ως pdf εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, οι οποίοι θα επιφέρουν τα όποια προβλήματα πολύ αργά, στο ριπάρισμα των αρχείων είτε αργότερα στην εκτύπωση. Επειδή όμως κάθε κανόνας έχει και εξαιρέσεις οφείλω να πω το εξής: Εφόσον η τεχνολογία eps είναι πατέντα της Adobe και ξεκίνησε από το Adobe Illustrator, είναι αρκετά ασφαλές να ανοίξουμε ένα αρχείο eps που σχεδιάσθηκε στο Illustrator από το ίδιο το Illustrator, με την προϋπόθεση να είναι ίδιας ή παλαιότερης έκδοσης. Για παράδειγμα, το Adobe Illustrator CS2 μπορεί να ανοίξει και να επεξεργαστεί σωστά όλα τα αρχεία eps μέχρι και την έκδοση CS2, όχι όμως και τη CS3. Αντίστοιχα, μπορούμε να ανοίξουμε σωστά ένα αρχείο eps, το οποίο σχεδιάσθηκε στο CorelDraw από το ίδιο το CorelDraw (και πάλι ίδιας ή παλαιότερης έκδοσης).

Όμως. θεωρείται επικίνδυνο να ανοίγουμε στο CorelDraw αρχεία που σχεδιάσθηκαν στο Illustrator και το αντίστροφο. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν εξαιρετικά απλά, «εύπεπτα» (όπως μου αρέσει να τα ονομάζω) γραμμικά αρχεία, όπως λογότυπα, καθαρά σχεδιασμένες γραμμικές εικονογραφήσεις, χωρίς διαφάνειες, ντεγκραντέ, προοδευτικά σβησίματα, εφέ κ.ά. και πάντα με τη συνθήκη ότι το αρχείο eps έχει σωθεί από παλαιότερη ή ίδια έκδοση από αυτήν που έχουμε. Επειδή, για λόγους συμβατότητας, έχει καθιερωθεί ένα λογότυπο να παρέχεται υπό την μορφή eps, έχει συμβεί και η παρανόηση ότι ένα αρχείο eps είναι γραμμικό αρχείο. Αυτό είναι λάθος. Όπως είπαμε και στην αρχή, ένα αρχείο eps είναι ένα μετασχηματισμένο postscript αρχείο που μπορεί να συμπεριλαμβάνει κείμενο, εικόνες bitmap και γραμμικά στοιχεία.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ανοίξετε ένα αρχείο eps, θα το επεξεργασθείτε με δικό σας ρίσκο, διότι θεωρείται τελικό, μόνο προς ένθεση και εκτύπωση. Αν το αρχείο έχει αποκλειστικά γραμμικό περιεχόμενο, επιτρέπεται η μεγέθυνση και περιστροφή του, αν όμως περιέχει και εικόνες bitmap, τότε κάτι τέτοιο δεν ενδεικνύεται.

Η χρήση του αρχείου eps καθιερώθηκε με το QuarkXpress κατά τη δεκαετία του ‘90. Η Quark ουδέποτε συνεργάστηκε ή αγόρασε κάποιες πολύ σημαντικές πατέντες από την Adobe (όπως και η Corel) και κατά συνέπεια κάθε προσπάθεια ένθεσης μιας εικονογράφησης ή μιας εικόνας με path ή alpha channel έπρεπε να συμβεί υπό τη μορφή eps και μάλιστα με συγκεκριμένα φίλτρα και μηχανισμούς από τρίτες εταιρείες και όχι από την Adobe (παράδειγμα η εξαγωγή σε eps, ή το κλείσιμο σε pdf τόσο από QuarkXpress όσο και από CorelDraw). Αυτό δημιούργησε μια συνήθεια στην αγορά, την οποία συναντάμε ακόμη και σήμερα. Και είναι αυτή η συνήθεια που ωθεί όσους χρήστες InDesign έχουν προέλθει από το QuarkXpress να χρησιμοποιούν ακόμη το παλαιωμένο είδος αρχείου eps, έναντι των αρχείων .ai (Adobe Illustrator) και psd με διαφάνεια απευθείας από το Photoshop. Ολοκληρώνοντας το κομμάτι eps να πούμε ότι, κατά την επεξεργασία του από τον Adobe Acrobat Distiller, παράγει αρχεία pdf.

Pdf

Κατά την προσωπική μου άποψη, το σημαντικότερο ή ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα μετά την Postscript στην ιστορία των Γραφικών Τεχνών είναι η δημιουργία του πρωτοκόλλου pdf. Κάθε έγγραφο Portable Document Format αποτελεί μετασχηματισμό οποιουδήποτε εγγράφου μπορεί να παραχθεί από pdf συμβατό λογισμικό. Το pdf είναι ανεξάρτητο πλατφόρμας, λογισμικού, υλισμικού, γλώσσας, γραμματοσειρών ή τύπου αρχείων. Με λίγα λόγια, όταν ένα pdf παραχθεί σωστά μπορεί να ανοιχθεί και να αποδοθεί από οποιονδήποτε υπολογιστή μπορεί να τρέξει τη δωρεάν εφαρμογή Adobe Acrobat Reader.

Στο χώρο των Γραφικών Τεχνών αυτό σημαίνει κλείσιμο οποιουδήποτε αρχείου σε pdf, με ενσωματωμένες γραμματοσειρές, με τέλεια προεπισκόπηση της εργασίας, με απόλυτο έλεγχο και πρόληψη λαθών, με πιο φιλικό προς το χρήστη τρόπο κλεισίματος, πιο ελαφρύ σε όγκο αποτέλεσμα από postscript και eps (ανάλογα με τις ρυθμίσεις συμπίεσης και downsampling των εικόνων), απόλυτα ανοιχτό σενάριο εξόδου, αφού δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως περιορισμό ως προς την έξοδο και ένα σωρό άλλες αρετές.

Μια από αυτές τις αρετές είναι -σε συνδυασμό με το νέο μηχανισμό rip Adobe Pdf Print Engine- η υποστήριξη live διαφάνειας μέσα στο pdf αφού το τελικό αρχείο δεν θα περάσει από postscript rip αλλά από το νέο rip της Adobe που υποστηρίζει διαφάνειες.

Εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις, η αλλαγή από ροή εργασίας postscript σε pdf είναι σαρωτική και ολοκληρωτική και ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς το 1993, όταν πρωτοεμφανίσθηκε το ανοιχτό πρωτόκολλο pdf με την έκδοση 1.0 και σήμερα αποτελεί το παγκόσμιο στάνταρ με την έκδοση 1.7, η οποία πριν μερικούς μήνες πιστοποιήθηκε κατά ISO 32000.

Δεν θα επεκταθούμε στο τρόπο κλεισίματος αρχείων pdf ή στις διάφορες υποεκδόσεις, όπως PDF-A, PDF-X, αφού ο ορθός τρόπος κλεισίματος έχει φιλοξενηθεί στα τεύχη #09 και #11 του περιοδικού CMYK. Θα αναφερθούμε, όμως, στους 4 διαφορετικούς τρόπους κλεισίματος σε pdf: απευθείας εξαγωγή σε pdf (save as ή publish ή export σε pdf), κλείσιμο σε eps και με τη βοήθεια του distiller σε pdf, εκτύπωση σε pdf (print to pdf) και τέλος εκτύπωση σε postscript και με τη βοήθεια του distiller σε pdf.

Κατά την προσωπική μου άποψη, σε περιβάλλον Adobe, η οποία έχει και τις πατέντες των postscript, eps, pdf, tiff, psd κ.ά., ο συντομότερος και ασφαλέστερος τρόπος είναι η απευθείας εξαγωγή σε pdf. Εναλλακτικά, όταν θέλουμε να εφαρμόσουμε κάποιο πολύ συγκεκριμένο inrip trapping ή πρέπει να παράγουμε ένα pdf με separations (ξεχωριστά κανάλια για κάθε σελίδα) ή πολύ συγκεκριμένες οδηγίες επιραστέρωσης ή χρησιμοποιούμε αρκετά παλιό λογισμικό ή αν δεν χρησιμοποιούμε λογισμικό adobe, ή έχουμε διαφάνειες και διάφορα άλλα εφέ που μας γεμίζουν με ανασφάλεια για το αποτέλεσμα, τότε πάμε στη δοκιμασμένη λύση «έξοδος σε postscript και μετά πέρασμα από distiller».

Εκεί, όμως, έχουμε την ευθύνη σωστών και πολύπλοκων ρυθμίσεων τόσο σε επίπεδο postscript όσο και μέσα στον distiller. Πιστέψτε με, αν μπορεί κάποιος να το αποφύγει αυτό είναι καλύτερα να περάσει σε ένα σύγχρονο λογισμικό και να χρησιμοποιήσει απευθείας έξοδο σε pdf. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη.

Όπως και το eps, έτσι και το pdf δεν αποτελεί επεξεργάσιμο αρχείο και δεν έχει δημιουργηθεί για τέτοιους σκοπούς. Κατά συνέπεια μπορούμε, εκτός από το να κλείσουμε μια εργασία σε pdf για να την τυπώσουμε, να κλείσουμε μια εργασία σε pdf για να την ενθέσουμε σε τρίτο λογισμικό, όχι όμως με σκοπό την επεξεργασία της. Όμως και πάλι υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις. Το Adobe Illustrator, όταν παράγει pdf με συγκεκριμένες ρυθμίσεις, δηλαδή με ενεργοποιημένη την εντολή Preserver Illustrator Editing Capabilities και κάνοντας την υπόθεση ότι δεν έχουμε κάνει ισοπέδωση διαφανειών, είναι σε θέση να ανοίξει με απόλυτη ασφάλεια τα ίδια του τα pdf αρχεία και μόνο. Το ίδιο ισχύει και όταν κλείσουμε μια εικόνα ως pdf από το Photoshop. Σε αντίθεση με την παραπάνω λειτουργία, δεν είναι σωστό να επεξεργαστούμε στο Illustrator αρχείο Pdf προερχόμενο από CorelDraw και το αντίθετο.

Αυτές είναι και οι προδιαγραφές και τα όρια του pdf. Μέσα από τον ίδιο τον Acrobat Pro, μπορεί κανείς να επιλέξει ένα τμήμα τού pdf, όπως μια εικόνα ή ένα γραμμικό αντικείμενο, να το κάνει edit μέσα στο πρόγραμμα στο οποίο δημιουργήθηκε και στη συνέχεια, με ένα απλό save, να γίνει update αυτόματα μέσα στο pdf. Παρόλα αυτά, θα ένιωθα πολύ πιο σίγουρος και ασφαλής αν έκλεινα εκ νέου το αρχείο από το μητρικό του λογισμικό στο οποίο σχεδιάσθηκε. Οι παραπάνω προδιαγραφές και «περιορισμοί» δεν έχουν εμποδίσει πολλούς να ανοίγουν τα αρχεία pdf και να τα επεξεργάζονται, είναι όμως κάτι που πρέπει να αποφεύγεται, να γίνεται με μεγάλη προσοχή και μόνο σε απλά αρχεία, χωρίς διαφάνειες, μάσκες, προοδευτικά σβησίματα, clipping path, εφέ, πινελιές brush και φυσικά με ό,τι φυσικό επακόλουθο υπάρχει σχετικά με τα κείμενα και τις γραμματοσειρές, ειδικά αν αυτές είναι μη unicode.

JDF

Το Job Definition Format είναι ένα σύγχρονο πρωτόκολλο των Γραφικών Τεχνών, αρχική δημιουργία των Adobe, Agfa, Heidelberg, Man Roland το 1999, το οποίο στη συνέχεια ανέλαβε ο ανεξάρτητος οργανισμός γραφικών τεχνών CIP3 (σήμερα CIP4).

Για να κάνουμε τα πράγματα απλά και κατανοητά, θα πούμε ότι το JDF δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αρχείο pdf, το οποίο, αφού παραχθεί, επεξεργάζεται σε λογισμικό όπως ο Adobe Acrobat Pro για να ενσωματώσει στο αρχείο μια XML δομής περιγραφή του τι είναι το αρχείο αυτό, τι περιέχει, πού θα τυπωθεί, πώς θα τυπωθεί και τι θα ακολουθήσει μετά την εκτύπωση. Με λίγα λόγια, το αρχείο θα φτάσει στη μονάδα Γραφικών Τεχνών εμπεριέχοντας πλήρη περιγραφή όλων των εμπλεκόμενων παραγόντων και διαδικασιών -από το αρχικό στάδιο προεκτύπωσης, στην εκτύπωση μέχρι και το τελικό στάδιο της μετακτύπωσης και διεκπεραίωσης της εργασίας. Πληροφορίες όπως το μέγεθος του εγγράφου, το τιράζ, το είδος και το βάρος του χαρτιού, το είδος της βιβλιοδεσίας και πολλά άλλα καταγράφονται και ενσωματώνονται μέσα στο έγγραφο. Το έγγραφο ταξιδεύει σε όλο το στάδιο της παραγωγής με τις πληροφορίες αυτές.

Με αυτό τον τρόπο, περιττά τηλεφωνήματα, fax, email, ερωτήσεις επί ερωτήσεων, καθυστέρηση της παραγωγής, παρανοήσεις, λάθη και ζημίες παραλείπονται, αφού όλες οι πληροφορίες θα γραφτούν μια φορά, αλλά θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σωστά από όλους και να αυτοματοποιήσουν την παραγωγή σε μεγάλο βαθμό. Επειδή οι πληροφορίες καταγράφονται σε μορφή XML είναι δυνατή η περαιτέρω αυτοματοποίηση ορισμένων τρόπων λειτουργίας της κάθε μονάδας Γραφικών Τεχνών που είναι σε θέση να αξιοποιήσει το αρχείο xml, αν η μονάδα αυτή διαθέτει την κατάλληλη μηχανογράφηση και μηχανισμούς αξιοποίησης των JDF και αυτοματοποίησης της ροής εργασίας.

Ένα αρχείο JDF μπορεί είτε να φτιαχτεί από το σχεδιαστή και να εμπλουτισθεί εντός της μονάδας Γραφικών Τεχνών, είτε μπορεί να φτιαχτεί εξαρχής από τη μονάδα Γραφικών Τεχνών ως πρότυπο JDF και να δοθεί στο σχεδιαστή ώστε αυτός να το ενσωματώσει στο τελικό του pdf. Μαζί με το πρότυπο αυτό, υπάρχουν ενσωματωμένες ακόμη και οι ρυθμίσεις κλεισίματος ενός αρχείου, καθώς και τα απαραίτητα σενάρια ελέγχου preflight της εργασίας.

Όσο οι ροές εργασίας γίνονται πιο αυτοματοποιημένες και τα χρονικά περιθώρια πιέζουν για λιγότερα λάθη, η τεχνολογία JDF θα κυριαρχεί περισσότερο. Είναι όμως και θέμα εκπαίδευσης, τόσο από πλευράς σχεδιαστών όσο και από πλευράς τεχνικών προεκτύπωσης. Ας ελπίσουμε να δούμε την ανάπτυξη και τη χρήση της τεχνολογίας JDF να γίνεται σύντομα πραγματικότητα σύντομα.

TIFF, PSD, JPEG
Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να εξηγήσουμε αναλυτικά πώς δημιουργείται ένα αρχείο bitmap ούτε θα κουράσουμε με την προϊστορία γύρω από τα αρχεία tiff, psd και jpeg. Θα πούμε όμως τα εξής απλά: Πότε πρέπει να χρησιμοποιούμε ποιο αρχείο.

Όταν μια εικόνα στο Photoshop αποτελείται μόνο από background και μπορεί να έχει προαιρετικά alpha channels και path, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να σωθεί σε τίποτε άλλο παρά tiff. Όταν μια εικόνα διαθέτει background και layer (ένα ή περισσότερα) ή μόνο layer (ένα ή περισσότερα), τότε η εικόνα πρέπει να σωθεί ως psd. Όταν μια εικόνα διαθέτει μόνο ένα layer και αυτό δεν έχει διαφάνεια ή opacity ή κενά pixels, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι σε layer και πρέπει να γίνει Flatten Image και άρα να περάσει σε tiff και όχι psd.

Είναι καλό να αποφεύγουμε την αποθήκευση αρχείων ως tiff με ταυτόχρονη ύπαρξη layers. Παρά του ότι από μια έκδοση και μετά το Photoshop μας δίνει τη δυνατότητα αυτή, είναι καλό να φροντίζουμε ώστε τα αρχεία μας να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμβατότητα και, κατά συνέπεια, να περιοριστούμε στην περίπτωση αυτή σε ένα αρχείο psd.

Όταν πρέπει να έχουμε μια εικόνα ξεγυρισμένη σε ένα path ή σε ένα alpha channel σε παλιάς τεχνολογίας λογισμικό, όπως μέχρι και το QuarkXpress 6.5, τότε πρέπει να αποθηκεύσουμε τις εικόνες μας σε μορφή eps. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσουμε eps. Επίσης, σε παλιάς τεχνολογίας λογισμικό, αν μια εικόνα πρέπει να διαθέτει pantone, τότε πρέπει η εικόνα να σωθεί ως DCS2. Σε νέας τεχνολογίας, όπως το InDesign CS3, φέρνουμε την εικόνα είτε ως pdf είτε ως psd απλά με τα pantone.

To αρχείο jpg είναι χαρακτηριστικό γιατί αποτελεί ταυτόχρονα είδος αρχείου και είδος συμπίεσης. Είναι καλό να αποφεύγεται σε γενική χρήση γιατί κάθε αποθήκευση της εικόνας την επανασυμπιέζει εξ αρχής. Επειδή, ως είδος συμπίεσης, το jpeg είναι δυστυχώς απολεστικό –χάνουμε δηλαδή σε κάθε save χρωματικό εύρος της εικόνας- είναι καλό να μην το χρησιμοποιούμε σε εξαιρετικής ποιότητας και παραγωγής εντύπων. Αν πρέπει να συμπιέσουμε τις εικόνες για να κατεβάσουμε τον όγκο ενός εκτεταμένα πολυσέλιδου εντύπου, όπως ένας κατάλογος ή για μια εργασία που θα τυπωθεί σε χαμηλής ποιότητας χαρτί, συνεχίζουμε και εργαζόμαστε με tiff και psd και συμπιέζουμε μια και καλή στο τέλος, κατά την εξαγωγή του αρχείου μας σε pdf.

Στην περίπτωση των αρχείων tiff, μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο ο αλγόριθμος συμπίεσης LZW όσο και το πρότυπο ZIP. Και τα δύο είναι μη απολεστικά και ασφαλή ως προς την παραγωγή του τελικού pdf. Εξαίρεση σε αυτό αποτελούν πολύ παλιάς τεχνολογίας λογισμικού ή rip που δεν μπορούν να ανοίξουν εικόνες με συμπίεση LZW και ZIP αντίστοιχα. Αν οι εικόνες μας φτάσουν στο τελικό στάδιο ασυμπίεστες, μπορούμε και πάλι, μέσα από τη διαδικασία κλεισίματος σε pdf, να μειώσουμε τον όγκο του εγγράφου, χρησιμοποιώντας συμπίεση ZIP.